Eerste dagen in Namibië

Na een lange reis van ruim 18 uur zijn wij geland in Windhoek. Pascal, een van de zonen van de familie Walters, kwam ons halen van het vliegveld. We reden door een mooi landschap en na drie kwartier rijden kwamen we aan in ons verblijf. Familie Walters hebben twee complexen. In het ene complex wonen de ouders en twee zonen. Wij verblijven in het andere complex waar de andere zoon, Kenton, woont met een vriend. Ons huisje is ruim en ziet er netjes uit. Die zelfde middag zijn wij gaan pinnen en boodschappen gaan doen met Pascal. Er is hier geen openbaar vervoer en niemand fietst hier. Kenton brengt alle studenten overal naartoe. Dit vonden wij wel wennen aan het begin, omdat je zo afhankelijk bent van iemand om ergens te komen. Er is wel een supermarkt in de buurt waar wij naar toe kunnen lopen, maar ze hebben ons nadrukkelijk verteld om s' avonds na 20:00 als het donker wordt, niet alleen over straat te lopen. De rest van de dag hebben wij heerlijk geluierd aan het zwembad. Het is erg warm hier, zo rond de 34 graden. Er lopen hier veel vreemde insecten rond. 'S avonds wilde ik gaan slapen en er lag een vies insect in mijn bed. Maud en ik moesten erg hard gillen en Bibi kwam dat vieze beest weghalen. Toen hoorden wij iemand op het raam kloppen, het was Kenton. Hij vertelde ons dat als er iemand gilt in Afrika, er iets heel ergs aan de hand is. Gelukkig was hij niet boos en vindt hij ons nog steeds heel aardig.

De volgende dag kwam Louise Pretorius, onze contactpersoon, langs. Met haar hebben wij het een en ander over onze stage in het ziekenhuis en het project besproken. Wij gaan volgende week op dinsdag, woensdag en donderdag stage lopen in het Katutura State hospital. Vanaf de week daarop gaan wij voortaan elke dinsdag en woensdag stage lopen in het ziekenhuis op verschillende afdelingen, zoals orthopedie, kinderafdeling, spoed eisende hulp en op de intensive care. In het ziekenhuis is ook een grote HIV kliniek. Hier mogen wij ook gaan werken. Wij gaan de eerste weken uitzoeken waar wij ons project willen uitvoeren. Veel mensen van hier zeggen dat het in het Katutura State Hospital er erg aan toe gaat en ze wensen ons allemaal succes. Je hebt hier ook het State Hospital, waar de rijkere en vooral blanke mensen naartoe gaan.

Woensdagmiddag zijn wij naar de shoppingmall (overdekt winkelcentrum) geweest. Kenton heeft ons gehaald en gebracht. Wij hebben een simkaart en beltegoed gekocht. Toen ik in de shoppingmall rond liep had ik het idee dat ik gewoon in Nederland was. Wij wonen in een rijke wijk, waardoor ik nog niet veel armoede heb gezien. Er lopen hier veel mensen met een donkere huidskleur, maar er zijn ook veel blanke Afrikanen. Dat vond ik wel even gek. De bevolking hier spreekt een mix van Engels en Zuid- Afrikaans. Dat Zuid- Afrikaans lijkt een beetje op Nederlands, dus wij moeten uitkijken wat we zeggen want ze kunnen ons soms verstaan. Sommige woorden vallen niet goed bij hun. Zo gingen wij dinsdagavond uiteten bij Joe's beerhouse, waar ik een zebra steak op heb. Kenton kwam ons weer halen en schoof nog even aan, omdat wij nog een toetje wilde bestellen. Wij vroegen ons af, hoe zij aan zebra steak en krokodil steak komen, omdat deze dieren in de natuurparken in het wild rondlopen. Wij vertelden dat wij sommige dieren in Nederland fokken. Hij wist niet wat hij hoorde en hij brulde van het lachen. Hij dacht dat 'wij' die dieren
'fokken'.

Donderdag gingen wij naar de soepkeuken. Wij reden van een rijke wijk naar een sloppenwijk. Hier kreeg ik voor het eerst een cultuurschok. Het is zo'n groot verschil met de wijk waar ik verblijf. Toen wij de auto uitstapten bij de soepkeuken kwamen de kinderen al naar ons toegerend en gingen ons knuffelen. Wij waren daar om half 11 en de kinderen die (nog) niet naar school gaan kregen nu eten. Van te voren moesten zij een aantal liedjes zingen en wij kregen een warm welkom van de kinderen en de medewerkers van de soepkeuken. De kinderen kregen Milliepap en een saucijsjes. Ze aten met hun handen hun bakje leeg en sommige likten het bakje ook nog eens leeg. Daarna mochten de kinderen gaan spelen, maar de meeste kinderen vonden ons interessanter dan het speelgoed. De kinderen hadden verschillende leeftijden, uiteenlopend van 1 tot 16. Rond half 12 gingen de kinderen terug naar hun huis en kwamen de schoolkinderen naar de soepkeuken. Er zijn zes basisscholen en sommige kinderen moeten eerst 1,5 uur naar de soepkeuken lopen. En dat voor één boterham met pindakaas of jam. Er liep ook een Duitse arts rond die de gezondheidstoestand van de kinderen heeft gecheckt de afgelopen weken. Eind deze maand vertrekt hij weer. Hij vertelde dat hier twee dagen geleden een kindje is aan komen lopen en niemand weet waar ze vandaan komt. De Duitse arts heeft dit meisje onderzocht en vermoed dat zij HIV en hierdoor tuberculose (TBC) heeft gekregen. Er was namelijk iets afwijkends te horen aan de linkerlong van het meisje. Door de verminderde weerstand van de HIV heeft zij waarschijnlijk TBC opgelopen. Er is ook een schoolkind die door de HIV tumoren in zijn benen heeft, dit is het laatste stadium waardoor opereren geen zin meer heeft. Dit is best heftig om te horen en aan te zien. Maandag gaan wij terug naar de soepkeuken en dan gaan wij met deze arts bespreken wat wij nog kunnen doen met betrekking tot de gezondheid van de kinderen. Ze willen nog een analyse van de relatie tussen de leeftijd van de kinderen en hun lengte en gewicht. Dit is van belang voor hun algehele gezondheid en ook om vast te kunnen stellen welke kinderen (gedeeltelijk) ondervoed zijn. Ook hebben wij Monica ontmoet, de oprichter van de soepkeuken en haar zoon Peacemaker. Wij hebben de voetballen en voetbalschoenen aan Peacemaker overhandigd. Hij was hier erg blij mee en hij ging ze meteen sorteren. Over twee weken gaan wij een voetbaltraining geven voor de kinderen die in het team van Peacemaker zitten. Neem een kijkje op http://www.homeofgoodhope.nl/. Op deze site kun je meer lezen over de soepkeuken.

Donderdagavond zijn wij met de Amerikaanse studenten die in hetzelfde complex verblijven en Kenton en zijn vrienden naar de Karaoke bar gegaan. Dit was erg gezellig. Dit weekend gaan wij het centrum van Windhoek verkennen en vanaf volgende week gaat het echt beginnen; stage lopen in het ziekenhuis en het uitvoeren van ons project.

Valentijnsdag is hier een hele happening. Zo liepen wij vandaag terug naar ons verblijf nadat wij boodschappen hebben gedaan en riep een man uit zijn auto: 'Happy Valentines day girls!'
Volgende week zal ik vertellen hoe de eerste dagen in het ziekenhuis zijn verlopen.