Hi sister, how are you?

Dag vrienden, vriendinnen en familie,

Ik ben al weer bijna drie weken in Namibië en ik moet zeggen dat de afgelopen weken best snel voorbij zijn gegaan. Nadat we de eerste week veel aan het zwembad hebben gelegen en ons op een gegeven moment gingen vervelen, kwamen wij in actie. Vorige week dinsdag gingen wij voor het eerst naar het Katutura State Hospital voor een introductie. We hadden een afspraak met sister Thaily. Omdat vier personen te veel zijn op één afdeling, hebben wij ons opgesplitst. Ik heb de afgelopen twee weken met Maud op chirurgie gestaan en Michelle en Bibi hebben alleen maar bevallingen gezien. Ik kan wel zeggen dat Maud en ik onze ogen uit hebben gekeken op chirurgie. Dit ziekenhuis ziet er aan de buitenkant nog redelijk goed uit, maar eenmaal aan de binnenkant is het oud, lelijk en vies. De grote patiëntenkamers bestaan uit 8 bedden en het leek hun ook wel handig om midden in het pad nog 2 bedden te plaatsen. De likken verf zijn van de muren af en de ramen zijn ook niet helemaal heel meer. Ook zijn er op chirurgie patiëntenkamers voor 1 of 2 personen. Omdat het hier totaal anders aan toe gaat dan in Nederland hebben Maud en aangegeven dat wij de eerste dag alleen maar meekijken. Dit was maar goed ook. Ze beginnen met het verschonen van de bedden en als een patiënt het vertikt om uit bed te komen heeft diegene pech en wordt het bed niet meer verschoond. Hier liggen veel patiënten uit de sloppenwijken. De verpleegkundigen en artsen staan er dan ook niet van te kijken dat hier veel patiënten met schot- en steekwonden binnenkomen. Op de 1 tot 2 persoonskamers liggen wat complexere patiënten. Zo ligt hier een man die voor 70% verbrand is. Maud en ik gaven die man eten, want de rest van het personeel vergeet dat. Na een aantal gesprekken met deze man kwamen wij erachter dat deze hij dronken was en in slaap was geslapen toen er een kandelaar om was gevallen. Gelukkig konden ze de brand op tijd blussen waardoor hun slop niet helemaal is afgebrand. Zo is er ook een vrouw van 24 uit Angola in juli 2014 aangereden, waardoor zij haar been heeft gebroken. Zij was toen nog zwanger en ze is in het ziekenhuis bevallen. Ze heeft heel lang in bed gelegen waardoor zij nu een flinke decubituswond op haar bil heeft. Ze moet nu ook opnieuw leren lopen. Haar moeder zorgt voor haar en de baby en is dan ook de hele dag op de kamer.
Over wonden gesproken, dat gaat hier ook heel anders dan in Nederland. De Betadine potten gaan hier erg hard, want daar verzorgen zij élke wond mee. Dit land loopt nog achter met wond zorg en hebben niet alle materialen, maar de technieken waren soms zo slecht dat Maud en ik toch even ingrepen. De verpleegkundigen zijn heel aardig. Ze vragen ook steeds wat de verschillen zijn met dit ziekenhuis en een ziekenhuis in Nederland en ze leggen ons ook alles uit. Ik moest wel erg wennen dat zij alles op hun gemakje doen. Terwijl wij altijd aan het hollen zijn, doen ze hier het andere uiterste. De verpleegkundigen zeggen ook constant tegen elkaar 'Hi sister, how are you?'
Er hangen rare luchtjes rond op de afdeling, maar dat is ook niet gek als de patiënten niet gewassen worden. Maud en ik zouden ook niet weten waar de handdoeken en washandjes liggen. Ze kennen hier trouwens geen elektronische patiënten dossiers. Hier gaat alles nog op papier. De dossiers liggen per kamer op één kar en het is een chaos in die dossiers. Het gebeurt ook gerust dat sommige formulieren van een patiënt in een dossier van een andere patiënt terecht komt. Na twee weken op chirurgie gaan Maud en ik volgende week beginnen op de verloskamers.

De afgelopen twee weken hebben wij ook meer van het land gezien. Wij zijn wij naar het centrum van Windhoek gegaan en hebben daar lekker geluncht. Afgelopen zondag zijn wij gaan hiken bij Daan Viljoen. Dit is een natuurpark. De route was 9km lang en de bedoeling was dat wij dieren zouden zien, zoals zebra's en giraffen. In plaats van levende, hebben wij alleen maar dode dieren gezien. Maar dit mocht de sfeer niet verpesten, want het was een hele leuke route door de bergen met mooi uitzicht.

De afgelopen twee weken zijn wij ook regelmatig naar de soepkeuken geweest. Wij hebben met Monica (oprichter van de soepkeuken) onze ideeën voor ons project besproken. Wij kregen een mail van Maria van stichting Home of Good Hope dat twee vrouwen uit Duitsland de gezondheidszorg van de kinderen in de soepkeuken structureel willen sponseren. De vraag is of wij de kinderen voorlichting willen geven over HIV preventie, hygiëne, wond zorg en voeding. Na een goedkeuring van school zijn wij deze week al hard bezig met het schrijven van een projectplan. Donderdag zijn wij met Peacemaker, de zoon van Monica, meegegaan naar de voetbaltraining. Home of Good Hope heeft een eigen voetbalteam. Inmiddels komen al 50 kinderen elke dinsdag en donderdag mee trainen en in maart gaan ze in een competitie spelen. Wij hebben de voetbaltraining mogen geven. Dit was erg leuk en de kinderen (van 13 tot 17 jaar) waren heel enthousiast. Ook hebben wij de voetbalschoenen die wij hebben meegenomen vanuit Nederland overhandigd. De kinderen die vanaf het begin in dit team spelen komen ook bij de soepkeuken en zij mochten als eerste kijken of zij de schoenen passen.

We hebben twee drukke weken achter de boeg en vandaag hebben wij lekker genoten van de zon en het zwembad. Gisteren zijn wij weer naar de Karaoke bar geweest, omdat dit de vorige keer zo goed was bevallen.
Morgen verzorgt Wayne (de vriend van Kenton) een lekkere 'Braai' voor ons. Dit is hetzelfde als een barbecue, dus dat wordt smullen. Volgende week maandag en donderdag gaan wij weer helpen in de soepkeuken en op dinsdag en woensdag naar het ziekenhuis.

Tot snel!!